Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκαςhttp://www.nikosklitsikas.gr/
“Επιτέλους ένας αρχηγός της αριστεράς που δεν διάβασε Μαρξ και δεν δαιμονοποιεί τον καπιταλισμό”… επισημαίνει το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ιταλία, για την εκλογή του Matteo Renzi στην ηγεσία του “Δημοκρατικού Κόμματος” Ιταλίας, του πάλαι ποτέ μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος της δύσης, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας με ηγέτη τον Ενρίκο Μπερλίνγκουερ.
Τα ΜΜΕ ήδη τον ανακήρυξαν ως «Ο Μπλερ της ιταλικής αριστεράς». Και σ’ αυτό τα ΜΜΕ έχουν δίκιο. Είναι κι αυτός, όπως ο Μπλερ κι ο Γιώργος Παπανδρέου στην Ελλάδα, «παιδιά» του Κλίντον! Εκείνης της επονομαζόμενης αμερικάνικης «αριστεράς». Αξίζει κάποιος να δει την ταινία «The special relationship» και να βγάλει συμπεράσματα…
Λοιπόν, Matteo Renzi ο νέος ηγέτης της ιταλικής «αριστεράς», ο άνθρωπος Μη Κυβερνητική Οργάνωση ή σωστότερα ο νεοφιλελεύθερος φέρελπις νέος που αναφώνησε: “Δεν θέλω να πεθάνω Χριστιανοδημοκράτης“.
Δεξιός από οικογενειακή παράδοση. Ο πατέρας του στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας και δημοτικός Σύμβουλος στην Rignano sull'Arno (1985 - 1990) με το κόμμα της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Με την κατάρρευση της παραδοσιακής δεξιάς οργανώθηκε στο Λαϊκό Κόμμα Ιταλίας (Partito Popolare Italiano), που αποτέλεσε τη συνέχεια της Χ.Δ. Μια λαμπρή θητεία και καριέρα στελέχους στη νέα δεξιά (1996-2002), που ήθελε να είναι η...
σύγχρονη κεντροδεξιά.
σύγχρονη κεντροδεξιά.
Οι καιροί απαιτούσαν εκσυγχρονισμούς και το διπολικό αμερικάνικο σύστημα (Ρεπουμπλικάνοι, Δημοκρατικοί), μαζί με την πολιτική απάτη των προκριματικών εκλογών για τις ηγεσίες των κομμάτων, όπου ο «λαός» πέρα κι έξω από τα κόμματα αποφασίζει «δημοκρατικά» τον ηγέτη (στην Ευρώπη εισήλθε με τον καινοτόμο κι εκσυγχρονιστή πολιτικό Γ. Παπανδρέου), μπήκαν στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Έτσι ο Matteo Renzi μεταπήδησε στο κεντρώο κόμμα Δημοκρατία είναι Ελευθερία – Η Μαργαρίτα (Democrazia è Libertà - La Margherita), από το 2002 - 2007, το οποίος αργότερα αποτέλεσε συνιστώσα της ιταλικής «Ελιάς» (περισσότερα στο βιβλίο: Ιταλικές Πολιτικές Εκλογές 2006).
Δήμαρχος της Φλωρεντίας από το 2009.
Φανατικός θιασώτης του «Τρίτου Δρόμου» (ούτε αριστερά, ούτε δεξιά), της σοσιαλδημοκρατίας, του εκσυγχρονισμού, του κοινωνικού Χριστιανισμού και φυσικά «Ευρωπαϊστής».
Ο αγαπημένος του «χρηματοπιστωτικού» συστήματος και ερωτευμένος με την πολιτική της κυρίας Μέρκελ.
Με την «εκλογή» του Matteo Renzi στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος Ιταλίας (να σημειώσουμε ότι είναι κόμμα αδελφό του ΠΑΣΟΚ και συμμετέχει στη Σοσιαλιστική Διεθνή του ΓΑΠ), η Ιταλία μπαίνει σε μια φάση πλήρους αποστασιοποίησης με το ιστορικό πολιτικό παρελθόν της αριστεράς. Μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των εγχειρημάτων μετάβασης από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας σε ένα σκληρά νεοφιλελεύθερο κόμμα, τώρα η νίκη είναι εφικτή!
Η «Ελιά», με ηγέτη τον υπουργός της δεξιάς τη δεκαετία του ’70 Ρομάνο Πρόντι, τους μετέπειτα ηγέτες Veltroni, Rutelli, Franceschini, Bersani, τους δελφίνους που μεγάλωσαν και ανατράφηκαν σε μασονικές στοές, λόμπυ και Ιδρύματα μελετών, δεν έφεραν επιθυμητά αποτελέσματα και η κυριαρχία του Μπερλουσκόνι παρέμεινε αδιαμφισβήτητη.
Nessun commento:
Posta un commento