Όπως η φωτογραφία της μικρής Βιετναμέζας που καίγεται από τα νάπαλμ των Αμερικανών... η εικόνα της Ελληνίδας νεαρής βιολίστριας που κλαίγοντας παίζει για τελευταία φορά μαζί με την Ορχήστρα και τη χορωδία της ΕΡΤ τον εθνικό ύμνο της χώρας της...

..η φωτογραφία της μικρής Βιετναμέζας που καίγεται από τα νάπαλμ των Αμερικανών, όπως ο Γιάν Πάλανκ στη Πράγα και ο άγνωστος νεαρός που μπαίνει μπροστά από τα τανκ στην πλατεία Τιεν Αμεν στο Πεκίνο, η εικόνα της Ελληνίδας  νεαρής βιολίστριας που κλαίγοντας παίζει για τελευταία φορά μαζί με την Ορχήστρα και τη χορωδία της ΕΡΤ τον εθνικό ύμνο της χώρας της, είναι η εικόνα που περισσότερο από κάθε άλλη απεικονίζει τη παράλογη περίοδο που ζούμε.

Από μόνη της αξίζει περισσότερο από μια διαπραγμάτευση με τους υπεύθυνους της τρόικα για τη κρίση, από μια παγκόσμια συνάντηση των αρχηγών κρατών, από ένα οικονομικό φόρουμ στο Νταβός.

Γιατί, αν η μουσική είναι η γλώσσα της ψυχής, μας λέει σε μια στιγμή μέχρι που φτάνει αυτή η πολιτι

κή της σημερινής  Ευρώπης, χωρίς πολιτική.

Την έχουν ονομάσει ‘’ο πόλεμος της σπατάλης και της αυστηρότητας’’ και στο όνομα αυτού του πολέμου έχουν αφαίρεση από τους Έλληνες  τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία, τις δημόσιες λειτουργίες, τις επιχειρήσεις, τα νοσοκομεία, τη πληροφόρηση. Έμεινε μόνο η ψυχή τους.

Δεν έμεινε παρά  μόνο η ψυχή. Η ψυχή με τις διαφορετικές  γλώσσες της, και τη μουσική σαν τη πιο βαθειά κοινή μας γλώσσα,   η μουσική χωρίς την οποία ‘’η ζωή θα ήταν ένα λάθος." 

Ας κρατήσουμε στη μνήμη μας εκείνο το βουρκωμένο πρόσωπο, ας κρατήσουμε στη μνήμη μας τα λόγια του Ελληνικού Εθνικού ύμνου:

Σε γνωρίζω από την κόψη / του σπαθιού τη τρομερή / σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη / απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά / και σαν πρώτα αντρειωμένη χαίρε ω χαίρε λευτεριά.

(Traduzione Teodoro Angelopoulos)